29

KOCHAM WAS <3

29

JUSTIN'S POV

Słucham? Cas w szpitalu? Nie, pewnie istnieje jakieś racjonalne wytłumaczenie, że to nie ona. To musi być pomyłka. Może ktoś chce mnie wrobić? Musi tu być jakiś haczyk. Przed chwilą szła ona się spotkać z Burkley'em a teraz nagle leży w szpitalu? Gdzie tu jest normalność? Pytam się gdzie.

Bez zastanowienia zadzwoniłem do przyjaciela mojej dziewczyny.

/Rozmowa przez telefon/

Justin: Cześć stary, wiem już co z Cas.

Burkley: Co z nią?

Justin: Leży w szpitalu w krytycznym stanie.

Burkley: O matko. Jadę tam.

Justin: Nie musisz.

Burkley: Ale chcę.

Justin: To przy okazji powiesz mi o co się pokłóciliśmy, na razie.

/Koniec rozmowy/

Bez zastanowienia pobiegłem na autobus, którym podjechałem pod szpital, w którym ponoć znajdowała się Casandla. Wybiegłem z autobusu, który zatrzymał się na przystanku, tuż przed wielkim biało-niebieskim szpitalem. Wbiegłem do środka, stanąłem na środku wielkiego holu i rozejrzałem się w okół. 

Po prawej stronie była recepcja oraz wejście do drugiego korytarzu, po lewej natomiast poczekalnia i pełno drzwi. Na wprost mnie, były wielkie szklane drzwi a tam oddział, gdzie przyjmowali ludzi.

Podbiegłem do recepcji.

- Dzień dobry. Gdzie leży Casandla Dermon? - zapytałem recepcjonistki.

- Dzień dobry. Jest pan kimś z rodziny? - zapytała młoda niebieskooka recepcjonistka. 

- Em.. jestem narzeczonym. - musiałem skłamać aby pozwoliła mi pójść do mojej dziewczyny.

- Zaprowadzę pana. - oznajmiła, wychodząc przez drzwiczki z recepcji.

Poszedłem za nią. Weszła w drzwi, prowadzące do drugiego korytarzu. Było tam pełno pomieszczeń z różnymi nazwami. W końcu dotarliśmy pod jakaś nienazwaną salę.

- Zawołam lekarza, proszę poczekać. - oznajmiła i weszła do środka sali.

Po chwili zjawił się obok mnie Burkley. Na początku zastanawiałem się co tutaj robi i skąd wiedział jak tutaj wejść, ale w tym momencie to nie było najważniejsze.

- I jak tam? - zapytał z przerażonym głosem.

Może i jestem egoistą ale nie lubię kiedy ktoś inny martwi się o moją dziewczynę, z podkreśleniem na moją.

- Nie wiem. Recepcjonistka poszła po lekarza. Zaraz powinien... - nie zdążyłem dokończyć bo ktoś wyszedł właśnie z owej sali.

- O to i lekarz. - powiedziała niebieskooka i poszła. Zapewne na swoje miejsce pracy.

- Dziękuję - wyszeptałem tak, że raczej nie usłyszała, ale żeby nie było, ja powiedziałem, ona jest głucha.

- Pańska narzeczona... - zaczął doktor.

- Narzeczona?! - oburzył się Burk. Czy on musi wszystko utrudniać?

- A nie? - zapytał doktor.

- Przepraszam, kolega nie jest poinformowany. - może uwierzy, miejmy nadzieję. - Co z nią?

- Wyszła przed chwilą z śpiączki, może pan do niej wejść. 

- A ja? - zapytał Burkley. Działa mi już na nerwy, wszędzie go pełno.

- Pojedynczo. - oznajmił doktor i poszedł sobie.

Wszedłem do nie wielkiego pomieszczenia, gdzie po lewej stronie, na łóżku lekarskim leżała moja Casandla. 

Bez zastanowienia podbiegłem do niej i usiadłem na krzesłu, które znajdowało się tuż obok. Złapałem ją za rękę i zacząłem całować jej wszystkie kostki. Tak bardzo cieszyłem się, że mogę ją zobaczyć i, że nic jej nie jest.

- Cas nic Ci nie jest? - zapytałem z troską w głosie. 

Kiedy tak na nią patrzałem, na taką bezsilną to po prostu miałem łzy w oczach. Tak bardzo było mi jej szkoda. Dlaczego osoby, które kocham muszą tak cierpieć. Czy to jest w porządku? 

- Już raczej nic. - odpowiedziała szeptem.

- Tak bardzo się o Ciebie martwiłem. - wyznałem. Cas chciała coś powiedzieć ale po chwili zamknęła usta. 

- Nie masz o co - wyszeptała. Nie rozumiem jej.

Jest moją dziewczyną. Dostaję zawału i palpitacji serca, ponieważ nie odbiera ode mnie i dzwoni do mnie koleś ze szpitala, w którym ona leży a ona twierdzi, że nie mam o co ? Okay?

- Jak nie mam o co? O Ciebie. - odpowiedziałem jej. Ona tylko zmrużyła oczy.

Uwagę przykuła mnie jej ręka. Cała pocięta. Znów. Dlaczego ona to robi. Nie może tak.

- Casandla co to jest? - złapałem ją lekko w miejscu rany.

- Przepraszam - wyszeptała i zaczęła płakać.

Dlaczego ona płacze? co się z nią do cholery dzieje? Jeszcze dzisiaj rano wszystko było okay a teraz? Teraz leży w szpitalu!

Byłem kłębkiem nerwów.

- Cas.. opowiedz mi co się stało. - powiedziałem surowym tonem.

Musi mi powiedzieć, czy chce, czy nie chce.

***

A więc powracam kochani. 

Kontynuuje bloga.

Mam nadzieje, że wybaczycie mi długą nieobecność i, że dalej będziecie czytać i komentować tego bloga.

:)

KOCHAM WAS XX

TALA ST